Ο φευγάτος

ΚΡΙΣΗ ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ ΛΟΙΠΟΝ!!!

Προσωπικά έχω γελάσει πολύ με τους δικούς μου. Γελάμε με τη τραγικότητα... Γελάμε γιατί πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ που γελάς από αμηχανία να δεχτείς τη κατάσταση.

Γιατί γελάμε λοιπόν;

Γελάμε γιατί ακόμα και τζάμπα να είναι μια παράσταση έξω, δεν πάμε να τη δούμε γιατί μας έχει πιάσει κατάθλιψη.

Γελάμε γιατί τη μια μέρα δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι, την άλλη μέρα είμαστε καλύτερα και βλέπουμε τα θετικά της κρίσης και την άλλη πάλι είμαστε αλοιφή στο δρόμο.

Γελάμε γιατί ξαφνικά τα ταπεράκια της μαμάς είναι ευλογημένα…

Γελάμε γιατί έχουμε βρει τόσα πολλά πράγματα να κάνουμε και να περνάμε καλά ανακαλύπτοντας τα σιγά σιγά.

Γελάμε με τα χάλια μας ενίοτε που άλλα σχεδιάζαμε και άλλα μας έκατσαν.

Γελάμε γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν στα κόμματα.(Εδώ ξεραινόμαστε στα γέλια)

Γελάω που προσπαθώ να μη χάσω το χιούμορ μου… το χάνω βέβαια, αρκετά συχνά, αλλά επανέρχεται δριμύτερο... Όσο πιο μεγάλο το αγγούρι, τόσο πιο πολύ το γέλιο.

Βασικά γελάω με τους Γερμανούς... γιατί ενώ βλέπουν πως μας έχουν βάλει αγγούρια, εμείς παραμένουμε γελαστοί, ενώ αυτοί παραμένουν μονόχνοτοι και σαχλοί.

Γελάω, γιατί ενώ σε κανένα δεν περισσεύει το ευρώ, όταν βρεθούμε παρέα, θα κεράσει ο ένας τον άλλο. Αυτό δεν θα το κόψουμε ποτέ.

Γελάω γιατί έχω δει τόσα ωραία πράγματα να αναπτύσσονται γύρω μου. Σχέσεις... μαζέματα σε σπίτια για λίγο τυρί, ένα πρόχειρο μεζέ και λίγο κρασάκι, παρεούλες από το πουθενά!.. και ναι, όταν βρισκόμαστε ρίχνουμε πολύ γέλιο!.

Γελάω με το Στουρνάρα που βάζει κι άλλους φόρους όταν δεν έχουμε πληρώσει ήδη τους προηγούμενους…

Γελάω με τον καινούργιο εθνοσωτήρα που θα μας πασάρουν…

Γελάω με την ανάπτυξη του Σαμαρά… που τα μαγαζιά και οι μικρές επιχειρήσεις κλείνουν η μία πίσω από την άλλη…

Γελάω με την απάθεια μας όταν όλες οι θέσεις του καναπέ μου είναι πιασμένες με τους φίλους μου… και μετά… κοιτώ έξω… και βλέπω ένα άστεγο… κάποιον που τρώει από τα σκουπίδια… κι ύστερα… βουρκώνω γιατί ντρέπομαι να μη με δουν που κλαίω… και συνεχίζω να κλαίω, όλο και πιο δυνατά με αναφιλητά, χωρίς να ντρέπομαι πια που με βλέπουν… και κλαίω... και αισθάνομαι ένοχος για τις στιγμές που γέλαγα… γιατί κάποιοι έχουν ξεχάσει τι πάει να πει χαμόγελο και το χειρότερο είναι, ότι πυκνά συχνά τους ξεχνάμε κι εμείς! Και κλαίω γιατί δεν θέλω να συνεχίσω να βλέπω έτσι την Ελλάδα μου και το 2013… να βλέπω να την κομματιάζουν, να βλέπω Έλληνες να πηδάνε από τα μπαλκόνια... να βλέπω προδότες μέσα σε λιμουζίνες. Και κλαίω... κλαίω γιατί μέχρι σήμερα δεν έχω κάνει τίποτα γι αυτό… απλά παρακολουθώ!..