Ο φευγάτος

ΔΕΙΛΟΣ !!!

Θα περίμενε κανείς πως αυτές τις μέρες, αυτές τις ατελείωτα φωτεινές μέρες των Χριστουγέννων (για όσους ακόμα δεν τους έχει κόψει το ρεύμα η ΔΕΗ), διαβάζοντας το, θα πίστευε πως φταίνε τα στολίδια που αναβοσβήνουν κάνοντας τα μάτια μου να βουρκώνουν και τα βλέφαρα μου να τρεμοπαίζουν ασταμάτητα… Τζίφος!... χάσατε!

Η μικροαστική τσίμπλα μου φταίει που είναι παράγωγο της δουλειάς. Της ασταμάτητης. Της συνεχούς. Της αξημέρωτης. Ανασφαλής, μοναχικός, δουλεύω(δεν ξέρω για πόσο ακόμα) από όσο με θυμάμαι, δίχως ίχνος υπερβολής. Ένστικτο προφανώς. Μια δουλειά που σήμερα έγινε δουλεία!.. Περνούν συνεχώς από το μυαλό μου οι φόβοι της εποχής που ζούμε. Τρόμος. Μουγκαμάρα και μια συνεχής παρακολούθηση της ίδιας μου της ζωής έξω από την υποκειμενική γωνία θέασης μου. Αναπολώ τα χρόνια που πέρασαν. Όχι αυτά της δήθεν χλιδής που περάσαμε ως λαός…. Που στο κάτω-κάτω τα όνειρα των περισσοτέρων μας περιορίστηκαν στο κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας που έλεγαν και οι πιο παλιοί!.. Αλλά τα παιδικά μας χρόνια… τα χρόνια των πάρτυς του Βερμούτ και των μικρών αλλά ξένοιαστων και αγνών πραγμάτων. Αυτά θυμήθηκα και δάκρυσα μπαίνοντας τον περασμένο Οκτώβριο σ’ εκείνο το φαρμακείο που ήταν κοντά στη παλιά μου γειτονιά. Στάθηκα περίπου εκεί που υπήρχε τότε το ξύλινο παράθυρο που το έκλεινε μια Αγγλική οβίδα, απομεινάρι του βομβαρδισμού του Πειραιά, και κοιτούσα το δρόμο, όπως τον κοιτούσα τότε …. Αλλά τίποτα δεν ήταν ίδιο πια… όλα είχαν αλλάξει! «Ένα κολλύριο» ζήτησα, «κι ένα Depon» που έτσι κι αλλιώς χρειαζόμουν.

Γι’ αυτό μάλλον δουλεύω έτσι. Και τί καταλαβαίνεις; Δε τελειώνει ποτέ! Τί θα τα κάνεις τα λεφτά; Χαχαχα. Τηλεόραση Plasma μεγαλύτερη 3D, γυαλιστερή και τσίλικια! Να βλέπω τον Σαμαρά σαν να είναι δίπλα μου, να σηκώνει το φρύδι, να σουφρώνει τα χείλη του, λέγοντας λόγια στρόγγυλα και πομπώδη με αυτό το εντέχνως δουλεμένο κρυφο-ειρωνικό ύφος. Να σιχτιρίζω βρίζοντας και καταριώντας όχι το γάλα των μανάδων που πρωτόθρεψαν αυτόν και τους ομοίους του, αλλά εμάς τους κόπανους που για μια ακόμα φορά πιστέψαμε αυτούς και το σινάφι τους. Γιατί η αλήθεια είναι ότι αυτοί που τους ψήφισαν ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ… δεν ήρθαν με Παρθενογέννεση να κυβερνήσουν. Ναι, εκεί αρχίζει και τελειώνει η σημερινή μαχητικότητα μου. Μπροστά από μια τηλεόραση. Γι’ αυτό κλαίω σήμερα. Επειδή είμαι δειλός. Επειδή έγινα πια δειλός. Δεν υπάρχει χρόνος για να μιλήσω με την συνείδησή μου. Μόνο δουλεύω και κλαίω. Εκπαίδευσα τον εαυτό μου πια. Κλαίω για αυτά τα παιδιά που βγαίνουν σήμερα στην αγορά εργασίας χωρίς όνειρα… μια δουλειά να βρουν και ότι νάναι… τα πτυχία τους άχρηστα… χωρίς απαιτήσεις πλέον για το ύψος του μισθού… με την αβεβαιότητα να τα κυριεύει!!!. Και νοιώθω υπαίτιος και υπόλογος απέναντι τους γιατί η γενιά μου έφτασε την Ελλάδα εδώ. Και έτσι όταν τα αντικρίζω στα μάτια… νοιώθω ότι ακόμα και σήμερα δεν κάνω τίποτα γι αυτά… μόνο μουρμουράω… δουλεύω και κλαίω!!! Μουρμουράω… δουλεύω και κλαίω…